Van Fietsenmaker leerling tot Zelfstandig Ondernemer.
Ik was 12 jaar en 7 maanden toen ik in Treebeek naar de M.U.L.O. ging.
Voor mij betekende dat elke dag met een behoorlijk zware tas bijna 4 kilometer van de Nieuwstraat in Amstenrade naar Treebeek lopen. Er waren nog een paar andere jongens uit ons dorp op de M.U.L.O maar die hadden een fiets. Warm weer, koud weer, sneeuw, regen en wind waren mijn begeleiders bij de dagelijkse wandeltocht naar Treebeek en terug.
Het leren ging me goed af. Ik vond alles zeer interessant. Het verschilde wel sterk wie de leraar was. Sommige leraren zoals Leenders en Snijders waren aardig, andere beslist minder. Huiswerk maakte ik niet of nauwelijks! Dat leverde straf op en soms, bij meester Leenders zelfs een pak slaag voor de klas. Ik werd helemaal niet gecontroleerd of begeleid door mijn ouders. Voor hen was alles dat ik deed abacadabra. Ik ging dus niet over naar de tweede!!
Toen ik bijna 14 was had ik er genoeg van. Ik had thuis in de stal een oude fiets bij elkaar geknutseld. Voor onderdelen stuurde mijn vader mij naar een kennis, fietsenmaker Oellers in Heerlen. Toen ik daar vroeg of ik de nieuwe onderdelen zelf mocht monteren vond hij dat goed. Het ging me schijnbaar nogal vlot af want toen ik klaar was vroeg hij of ik niet bij hem wilde komen werken. Dat was de oplossing! Werk, mijn moeder meer huishoudgeld en ik niet meer naar school.
Op 27 januari 1953, de dag nadat ik 14 jaar oud werd, begon ik aan mijn eerste baantje: Fietsenmaker!!
Baas Oellers was geen makkelijke baas. Zelf had hij het ook niet zo gemakkelijk. Onderdelen waren nog moeilijk te krijgen, zijn klanten konden hem niet altijd de reparatiekosten in een keer betalen en de problemen met zijn echtgenote Emma. Ik was vaak getuige van hevige woorden wisselingen die half in het Nederlands en half in het Duits werden gevoerd, want Emma was Duitse.
Het repareren en monteren van oude en nieuwe fietsen had ik snel onder de knie. Oellers leerde me ook dingen die ik nu nog steeds in de praktijk breng. Als ik iets moest zoeken in een overvolle bak of pot met gebruikte onderdelen, begon ik altijd van boven af naar beneden te "graven". Als Oellers dat zag kwam hij, schudde de bak of emmer helemaal om op de vloer en zei dan: Zo moet dat en niet anders! Hij had gelijk! Je vindt alles sneller en je ziet nog eens wat er allemaal in de bak zit. Goed als je volgende keer weer iets nodig hebt. Een les die ik nog steeds in de praktijk breng!
Oellers zelf kon geen nieuwe wielen spaken. Ik moest dat leren! Met de productiechef van de Eroba fietsen fabriek in Echt maakte hij een afspraak. Ik kon woensdagmorgen bij de werknemers die de wielen spaakten in de fabriek aanschuiven en het zo leren. Vroeg in de morgen fietste ik van Amstenrade naar Echt, een afstand van 32 km. Tussen de mannen in de fabriek voelde ik me toch een beetje uitverkoren dat ik dat hier kon leren. Ik weet niet meer precies hoe vaak ik ben geweest maar toen ik wielen spaken kon verhoogde Oellers mijn loon van 12,50 naar 15 gulden per week!
Met de fiets naar Groothandel Widdershoven in Heerlen onderdelen halen was een van mijn leukste taken. In de kelderruimte, die als magazijn werd gebruikt, werd ik dan geholpen door mevrouw Widdershoven. Zij was een echte copy van Doris Day en voor mij toen de mooiste vrouw van de wereld.
Een ander deel van mijn werk was het vrijdag middag en zaterdag morgen geld ophalen bij klanten die op "afbetaling" hadden gekocht. Ik kreeg een bonboekje met carbon en moest van Kerkrade tot Ulestraten en Schinveld klanten bezoeken die op afbetaling hadden gekocht, om de wekelijkse betaling te innen.
Soms 3 gulden en soms ook wel 12! Bij die bezoeken leerde ik toen al dat klanten aardig en minder aardig kunnen zijn!
Op een van die tochten zag ik in Ulestraten in een wei een stel legertrucks en tenten staan. Het bleken Engelse militairen te zijn op oefening in Nederland. Met mijn mulo Engels kwam ik in gesprek met een van die soldaten. Hij heette Brian Owrid en vertelde dat hij in Withernsea bij Hull in Engeland woonde. We wisselden adressen uit en begonnen vanaf toen te corresponderen.
We werden vrienden en hij kwam met zijn 500 cc Matchless Twin motor bij ons op bezoek. Samen maakten we een meerdaagse tocht door Duitsland waarbij we bij "Zimmer Frei" adressen sliepen. Later stuurde hij mij een boot ticket om naar Engeland te varen en was ik 14 dagen bij hem en zijn ouders te gast. Daar toerden we met zijn motor door Engeland en waren o.a. in Blackpool. We zijn vrienden gebleven tot hij in in 2014 stierf. Met zijn zus Pauline, zijn vouw en dochter heb ik nog steeds contact.
Naast Oellers was een boerderij annex kolenhandel. Er waren enkele zoons en dochters. Een dochter heette Elfie, was blond, blauwe ogen en altijd heel vriendelijk! Ik werd verliefd! Aan de straatkant had de boerderij een raam waarvan de onderkant 2 meter hoog was. Elfie stond vaker voor dat raam en dan kwam ik in gesprek met haar. Hoe het precies kwam weet ik niet meer maar opeens was er een regelmaat dat ik haar zo vrijdags avond kon spreken. Ik fietste dan eerst naar huis in Amstenrade, waste me, trok een schoon hemd aan en fietste dan weer terug. Ik floot dan : Wenn der weisze Flieder wieder blüht, waarna Elfie het raam opende en een tijdje met mij over van alles praatte.
Op zulk een vrijdagavond vroeg ze mij of ik haar met de fiets naar het station in Heerlen kon brengen. Ze zou daar een soldaat ontmoeten die terug was gekomen uit Indonesië. Zij had gedurende zijn diensttijd daar met hem gecorrespondeerd. Ik zei natuurlijk niet meteen ja maar bracht haar toch wel naar het station!
Enkele maanden later was ik te gast op hun bruiloft! Ik heb ze later nog eens bezocht op vliegveld Valkenburg waar hij als militair werkte bij de luchtmacht. Veel later, toen ik gescheiden en solo was, ben ik nog een keer met Elfie, die ook solo was, in Kasteel Vaalsbroek gaan dineren. Maar gedurende ons gesprek ontdekte ik dat de Elfie die bij mij aan tafel zat nog steeds een aardige vrouw was, maar een hele andere Elfie was geworden dan de Elfie die ik in mijn herinneringen had. Er was voor mij daardoor geen reden meer om nog eens verwachtingsvol "Wenn der Weisze Flieder wieder blüht" te fluiten!
https://www.youtube.com/watch?v=Axup79QgIyU
Een echte Limburgse jongen moet toch naar de mijn!
Unne echte Limburgse jong mot tog nao de koel!
Een van de buren in Amstenrade was hoofdopzichter op een van de Limburgse mijnen. Schijnbaar had hij met mijn moeder wel eens gesproken over mijn toekomst. Toen ik dan ook liet merken dat ik het bij Oellers niet meer zo leuk vond had zij meteen de oplossing.
Ik ging naar de O.V.S! De Ondergrondse Vak School. Volgens mijn moeder had mijnheer Janssen gezegd dat ik dan opzichter kon worden! Opzichter was wel een heel bijzondere baan. Je woonde dan in een opzichters huis, kreeg een opzichters kolentoelage, antraciet i.p.v eierkolen en verdiende erg veel geld. Ik meldde me aan bij Staatsmijn Hendrik in Brunssum en kon een week later beginnen. Later begreep ik dat opzichter wel te hoog gegrepen was. Na de O.V.S ging je ondergronds en werd gewoon mijnwerker!!
Maar......het was geweldig! We kregen tot 12 uur onderwijs, gymnastiek, zwemmen en tuinieren en na de middagpauze leerden we in een grote werkplaats, met gereedschappen en materialen uit de mijn omgaan. Werken in groepsverband, schoonhouden van de werkplaats en er zelf altijd netjes uitzien was de regel.
Toen ik op een dag in mijn eerst nieuwe jeans, en het toen daarbij behorende bonte cowboy hemd, naar mijn werk kwam droeg ik het hemd over de broek. Onze groepsbaas, baas Latte, gaf mij opdracht om mijn hemd, net als al de andere jongens, in mijn broek te stoppen. Ik sputterde tegen, zei dat het zo hoorde en weigerde om het hemd in de broek te stoppen. Na een paar keer nietes, welles stuurde hij mij naar de hoofdbaas. Daar vertelde ik ook dat dit de nieuwe "mode" was en dat het bijvoorbeeld in de grote steden zo gedragen werd. Ik werd weggestuurd om baas Latte te halen. Nadat die met hem gesproken had kwam hij naar buiten en zei dat mijn hemd zo mocht blijven!! Opeens had ik bij de groepsgenoten een bijzondere plaats veroverd. Het was dus ook niet zo raar dat ik twee weken later P.L. werd. Ploeg Leider!!!
De O.V.S. was echt een leuke mix van spelen, leren en ervaring op doen.
We gingen samen op kamp naar Vaalsbroek in Vaals. Van verschillende mijnen kwamen O.V.S groepen samen in een soort kasteel/boerderij. We sliepen in zalen op legerbedden, wasten ons samen in een grote douche ruimte, aten samen aan lange tafels in de eetzaal en zaten avonds samen aan het kampvuur liedjes te zingen na een wandel- of zoektocht. We spraken allemaal verschillende dialecten maar hadden echt geen moeite om elkaar te begrijpen.
Trouwens algemeen beschaafd Nederlands ging ons ook goed af. Bij een opstelwedstrijd waaraan alle O.V.S groepen van alle staatsmijnen in Zuid Limburg deel namen haalde mijn groep de eerste prijs voor gekozen onderwerp, taalgebruik en illustratie.
Op een dag kregen we te horen dat we de volgende maand de eerste keer echt "onderin" moesten. Dat betekende dus nu als mijnwerker echt de ondergrondse mijn in . Ik kwam thuis en vertelde dat tijdens het eten trots aan mijn vader. Die schrok en zei meteen dat ik ontslag moest nemen! Ik vroeg waarom maar kreeg te horen dat ik niet moest zeuren maar ontslag nemen. Pas veel later hoorde ik dat hij ook even in de mijn heeft gewerkt . Tijdens een dienst is toen de pijler dicht geklapt en heeft hij doods angsten uitgestaan. Hij heeft toen ook meteen ontslag genomen. De angst van toen was nu de reden om mij daarvoor te behoeden. Dus ik moest op zoek naar een nieuwe baan!
Mijnheer Philips werd mijn volgende baas!
De Philips fabrieken in Sittard waren jaren lang voor Sittard en omgeving een zeer grote werkgever. Honderden mensen werkten er! Ik begon daar als kantoor bediende. Compleet met hemd, stijve kraag en stropdas!
Het kantoor was klein. Het grensde direct aan de gereedschapsmakerij. Er waren nog 5 collega's.
In de gereedschap makerij stonden draai-, boor-, slijp-, cutter-, frees- en polijstmachines. De metaalbewerkers die er werkten maakten vooral stempels. Die stempels werden in de fabricage gebruikt om metaaldelen te persen. Er was dus steeds een mannetjes en een vrouwtjes stempel. De metaal bewerkers werden ook regelmatig de fabriek in gestuurd om daar productie machines te repareren. Ze moesten voor die klus dan een aparte werkkaart invullen. Ik had mijn eigen bureau en zat daar letterlijk te wachten dat dit gebeurde. Ik schreef dan de werkkaart van het werkstuk waaraan hij werkte ''uit'' en maakte een nieuwe werkkaart voor de klus in de fabriek. Op die kaart vermeldde ik ook de gebruikte onderdelen, verbruikte gereedschappen en de gewerkte tijd. Ik moest dan berekenen hoeveel de reparatie kostte en dat werd dan aan de betreffende afdeling berekend. De kaart van het werkstuk waarmee hij dan verder ging werd weer "ingeschreven". Als je dit leest lijkt het heel wat maar driekwart van de dag had ik niets te doen. Dus.... stond ik bij een van de machines om te kijken hoe dat allemaal werkte. Vooral bij mijnheer Notte uit Brunssum die het prettig vond mij antwoord te geven op al mijn vragen. Langzamerhand leerde ik hoe en waarom de machines gebruikt werden. Later werd ik met mijn BMW motor klant in zijn motorwerkplaats in Brunssum.
Toen men mij een paar keer had moeten zoeken als er iemand voor mijn bureau stond en het bovendien ongepast vond dat ik in een trui kwam, i.p.v. de gebruikelijke stijve kraag en stropdas, was de maat vol!
Ik moest bij de bureauchef komen en die had een perfecte oplossing. Ik ging naar de productie en kreeg daar 12 draaibanken te bedienen. Twee dikke draden in de kop spannen, de grote rol met dunnere draad juist plaatsen en op start drukken. De draaibank maakte dan ongeveer een 150 cm lange serie kathodes. Later werden die in stukken geknipt en gebruikt in radiobuizen. Als een van de draaibanken op het einde kwam ging er een lamp branden. Dan begon het verhaal weer van voren af aan! We hadden akkoord!! Na een korte periode had ik het zo geregeld dat de machines steeds de een na de ander aan het eindpunt kwamen. Ik spande vervolgens weer vliegensvlug in en drukte op start. Ik maakte het hoogste aantal eenheden in de akkoord berekening. Fantastisch! Maar ik had er toen ook genoeg van! Ik nam ontslag. Daarmee kwam ook het op en neer fietsen naar Sittard ten einde want ik kreeg weer een andere job!
De appel valt niet ver van de boom!
Met mijn vader mee in de bouw en bij de MUWI.
Dat was wel even wennen! Om 6 uur uit bed, koffie en boterham en dan op de fiets. Van Amstenrade via Schinnen, Spaubeek en Neerbeek naar de Emma II. Muys en de Winter uit Rotterdam was een grote bouwmaatschappij waar mijn vader al lang werkte. Hij nam mij mee als handlanger en ik zou al snel begrijpen wat dat betekende. Eerst met een stuk hout, waarin stukken ijzerzaag waren bevestigd, betonplanken van beton ontdoen. De planken waren gebruikt om in te kisten en na het storten van de beton weer gesloopt. De resten cement en beton, die er dan nog op zaten moesten worden verwijderd. Ook alle spijkers moesten worden uit getrokken. Hele bergen planken werden er naast mijn werktafel gestapeld. Dus werden er ook hele bergen schoon en zonder spijkers weer klaar gelegd voor de timmerlui
Na enige tijd werd ik liermachinist. Het was een grote koppeling-lier die planken, balken, beton ijzer, steigermateriaal maar ook spijkers en soms ook drinkflessen naar boven "lierde". Als er beton werd gestort werkten we soms wel 18 uur on onderbroken en was het heel goed op passen met telkens een halve kubieke meter beton in de lierbak. Maar er waren ook momenten dat ik niets te lieren had en stond te wachten. Om de tijd te doden had ik dan twee betonijzer staafjes waarmee ik oefende om goed te roffellen. Ik droomde ervan ooit nog eens drummer te worden.
Na liermachinist werd ik stalen steiger bouwer. De bouw was al meer dan 30 meter hoog. Ik werd dus niet meteen in het diepe, maar wel in het hoge gegooid! De stalen steiger pijpen waren tot 6 meter lang. Als je dan boven op het steiger stond en de nieuwe 6 meter buis moest in een staander aan de buitenkant, was het best wel een moeilijke klus. Ik had geen hoogte vrees. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen angst had op zulke momenten! Ik leerde een steiger plannen en berekenen en werd steeds sneller en handiger. Tijdens een vorstverlet werd mijn vader gebeld dat er steigerplanken van het inmiddels 40 meter hoge steiger waren los gewaaid. In de vries kou met de fiets naar de Emma II, jassen shawls en handschoenen aan en bij die harde wind het steiger op. Ik voelde me naast mijn vader toen toch wel trots! Als een ervaren collega!
Toen het steiger klaar was werd ik beton afwerker. Als na het beton storten, de beton droog en hard is, wordt de bekisting weer gesloopt. De beton is dan op vele plaatsen niet helemaal zo glad als dat zou moeten zijn. De naden tussen de bekistingsplanken zijn niet altijd geheel dicht. Het water dunne gedeelte van de beton kruipt daar bij het storten tussen en is dan na het slopen een harde buiten naad op de overigens vlakke wand. De bekisting wordt door betonijzer draden bij elkaar gehouden. De slopers knippen die draden door en kunnen dan eerst de bekisting balken weghalen en daarna de planken. De resten betondraad steken dan uit en moeten door de beton afwerker worden afgekapt met een vuisthamer en scherpe beitel. Daarbij ontstaat een gat want de draad moet minstens twee centimeter diep worden verwijderd.
Als dat niet gebeurt zal door het indringende vocht de betondraad snel gaan roesten en ontstaan er roestplekken in de wand. De betonijzerschaar, de kaphamer, de vuisthamer, de scherpe beitel, de grote en kleine troffel en de emmer en saus borstel werden mijn nieuwe gereedschappen. Ik vond het plezierig werk en leerde ook nu weer snel hoe ik het zo snel en goed mogelijk kon verrichten met zo weinig mogelijk inspanning. Ik werd daarvoor wel beloond!! Als een hele wand klaar was en mooi strak gesausd zag dat echt mooi uit. Dan was dan mijn werk!
Als je in de bouw voor uit wil dan wil je timmerman worden. Ik wilde vooruit! Dus werd ik toevertrouwd aan de ploeg van de jongens van Hermans. Een stel broers en een zwager die samen een bekisting bedrijf hadden en als onderaannemer voor de MUWI werkten. Wat heb ik snel veel geleerd! Waterpassen, haaks zagen, (vooral de hele zaag gebruiken) lange balken waterpas rechtop zetten, tekening lezen, met betondraad wartelen en steeds hard door werken omdat er volgens de uitvoerder eigenlijk morgen weer gestort zou moeten worden. Na verloop van tijd voelde ik mij een echte beton timmerman!!
MUWI bouwde naast de industriële gebouwen ook woningen. Toen boekhouder Brouwers een bouwplaats bezocht in Schaesberg, waar we P.G. pre-fabricaat huizen bouwden, moest er een sleuf gegraven worden. Ik was daar bezig met het leggen van een balkenlaag boven de kruipruimte. Er waren een paar handlangers bezig met andere werkzaamheden. Het was bekend dat mijn vader en boekhouder Brouwers het niet altijd eens waren over de verschillende stappen die ik bij MUWI had gemaakt. Brouwers zei toen tegen mij dat ik die sleuf moest graven. Ik wees hem er op dat ik bezig was met timmerwerk en dat er verschillende andere handlangers waren die dat ook konden doen. Hij stond erop dat ik die sleuf zou graven. Ik heb toen een steekschop gepakt en hem die in de handen gedrukt met de woorden: Alstublieft mijnheer Brouwers, graaf die sleuf maar zelf, ik ben weg. Ik heb toen mijn spullen gepakt, ben op mijn fiets gestapt en ben weg gereden. Ik durfde niet naar huis, bang dat mijn vader kwaad zou zijn. Ik was ondertussen echt drummer geworden en speelde die dag met mijn orkest bij Dancing De Bie in Heerlen. Ik moest dus wel die avond met mijn werkschoenen achter mijn drumstel. Mijn vader gromde wat toen ik nachts thuis kwam. Maar daar bleef het bij. Ik was toen heel even werkeloos maar er wachtte al een nieuwe baas op me!!
In dienst van Hare Majesteit de Koningin!
Ik werd ingedeeld bij lichting 1958-6 en gekeurd in Roermond. Ik had me helemaal geen voorstelling gemaakt van enige voorkeur bij het leger. Ik veronderstelde dat men de rekruten indeelde op basis van de resultaten die bij de keuring werden behaald. We waren allemaal een beetje balorig tijdens de keuring. Natuurlijk dronk ik toen ook een pilsje teveel in het café tegenover het station van Roermond voor we in de trein naar huis stapten. Ik werd goed gekeurd!!
De basis opleiding begon in Vught. Het begon in gezellige barakken waar we met 8 man in een ruimte sliepen. Ik leerde veel nieuwe collega's kennen waarvan met sommige een soort vriendschap ontstond. Plotseling had je een eigen bed, je eigen kast, je eigen wapen, maar ook je eigen legerschoenen, je te strijken hemden, je broeken waar een hele scherpe plooi in hoorde, zelfs je koppel, alles moest er altijd spic en span uit zien: Het soldatenleven was begonnen! Onze oefeningen betroffen vooral exercitie, geweer onderhoud, sporten en lesuren omtrent het wat, hoe en waarom in het leger.
Een van de jongens had een gitaar en een aardige stem. Amerika en Engeland brachten ons de nieuwe muziekstijlen en hij probeerde die ook te spelen en wij natuurlijk te zingen. Zo vulden we de lange winteravonden.
Na twee maanden werd ik ingedeeld bij de Verbinding en overgeplaatst naar Ede, de Elias Beeckman Kazerne. Alles was daar groter, de gebouwen, de slaapzalen, de kantine en vooral het aantal soldaten. Bij het ochtend defile stonden er honderden soldaten en rekruten op het grote plein.
Ik begon aan de opleiding telegrafist. In de eerste les leerden we meteen om met onze sein hamer d.m.v. het aantal slagen, met korte of lange pauzes, letters door te seinen. B.A.R.O.S. waren de eerste.
Ik vond de opleiding wel leuk, het leek een beetje op drummen, ik leerde snel! Tot ik hoorde dat ik als telegrafist 21 maanden moest dienen. Maar dat was niet de bedoeling. Ik vond 18 al genoeg. Ik had me daar op ingesteld en was ook van plan om van die 18 maanden een leuke tijd te maken. Maar 21 ? Opeens lukte alles niet meer zo goed? Na mijn eerste test besloot de commandant dan ook om me over te plaatsen naar de centralisten. (die maar 18 maanden moesten dienen!) Die opleiding heb ik met plezier en goed resultaat doorlopen.
Ondertussen was ik een redelijk goede drummer geworden. Veel vrije tijd was besteed aan het oefenen. Toen ik een keer moest helpen bij het voorbereiden van een show in de kantine ontdekte ik in een klein kamertje allerlei instrumenten die volgens mij best bruikbaar waren. Het drumstel in elk geval!! Ik ging op zoek naar de sergeant die daar over ging en bood hem aan te onderzoeken of ik genoeg muzikanten kon vinden om een orkestje te beginnen. Hij vond dat best. Ik begon mede muzikanten te zoeken op de kazerne. De Maastrichtse klarinettist en saxofonist Martin Kockelkorn was de eerste van de vijf soldaten die met mij samen de Elias Beeckman Rhythm Combo op richtte. We speelden dixieland muziek omdat Martin daar heel goed in was en als bandleider ook zorgde dat het echt dixie werd!
Opeens was soldaat zijn wel heel leuk. We kregen genoeg tijd om te repeteren en we speelden al snel op de officiers feestjes. Toen het wapen Verbinding 10 jaar bestond was er een concert op de markt in Ede. De grote militaire kapel van de Verbinding trad er op. Tot onze verbazing vond de dirigent het wel leuk om met ons samen " Oh, When the Saints go marching in" te spelen. Afwisselend speelde de Verbindingskapel en wij telkens een gedeelte van dit voor iedereen bekende lied. Het werd een succes.
De tijd in Ede ging te snel voorbij! Ik werd overgeplaatst naar Villa het Djekt in Veldhoven bij vliegveld Eindhoven. Uitgeleend aan de Luchtmacht dus. In deze villa waren de kantoren voor hogere luchtmacht officieren van vliegveld Eindhoven gevestigd.
De centrale was direct naast de voordeur in een vrij kleine kamer. Er stonden 2 centrales, een tafel met een paar stoelen en een klein kantoortje voor mijnheer Thielen, onze burger baas!
Ik had snel door wat ik allemaal wel en niet moest doen om er goed te functioneren en toen begon het goede leven! Het bedienen van de centrale betekende het doorverbinden van binnenkomende en uitgaande gesprekken. Wij verbonden de binnenkomende gesprekken met de gevraagde persoon of belden de personen die een van onze officieren, of diens secretaresse, wilde spreken. We konden alles horen maar dat was natuurlijk niet toegestaan!
We hadden een 24 uur wisseldienst. Van 8 uur tot 16 uur, van 16 tot 24 en van 0 uur tot 8 uur. Ik had geregeld met mijnheer Thielen dat ik zo vaak als mogelijk twee of meer nachtdiensten achter elkaar kon draaien. Ik reed dan na de nachtdienst met de bus van Veldhoven naar het begin van de snelweg naar het zuiden in Eindhoven. Daar liftte ik dan naar huis waar ik meestal voor het middageten aan kwam. Ik had dan de hele namiddag en de volgende dag tot 4 uur tijd om aan ons gehuurde huis te werken. Het was een oud huis, de huur bedroeg maar 22 gulden per maand. Maar het moest van binnen eerst helemaal worden gestript en weer gestukadoord enz. Mijn vrouw was zwanger en ik wilde klaar zijn voor de baby kwam en dat lukte. Helaas is ons kind direct na de geboorte gestorven. Ons nog jonge leven stond toen wel even helemaal op z'n kop!
Ik liftte meestal met een vrachtwagen of een zakenman. Er waren toen nog niet zo veel particulieren die een auto hadden. Vooral bij de gesprekken met de vertegenwoordigers dacht ik vaker dat dat voor mij ook een mooi beroep zou zijn. Ik besloot om bij het Nederlands Taal Instituut, het NTI, een cursus te bestellen. Het werd : Hoe word ik vertegenwoordiger? Ik had in Veldhoven meer dan genoeg tijd om te leren en mijn huiswerk te maken. Ik slaagde dan ook met vlag en wimpel! Al heel snel zou ik merken hoe ingrijpend die cursus mijn leven zou veranderen.
Ik vertelde al dat wij alle gesprekken konden horen. Toen ik Kaptein Soesman een Luva (vrouwelijke luchtmacht soldaat) hoorde vragen of zij met hem mee wilde vliegen naar Eelde en zij vertelde dat ze helaas verhinderd was, zag ik mijn kans schoon. Ik belde haar en vroeg of ze mij wilde vertellen dat de kapitein haar dat gevraagd had. Toen ik haar had uitgelegd dat ik dan de kapitein kon vragen om mee te mogen vliegen, deed ze dat. De kapitein vond het goed! Ik mocht mee in de Volkswagen naar het vliegveld, Samen het vliegtuig in, de gordels om en daar taxieden we naar de startbaan. Ik had een hoofdtelefoon op en hoorde het gesprek met de verkeerstoren. Na "o.k for take off'' gaf Kaptein Soesman gas, we taxieden over de startbaan en stegen op.
Het was verrassend spannend, ik zag de stad Eindhoven onder me, alles werd snel kleiner. Opeens zei Soesman dat ik goed op moest letten. De voorkant ging de lucht in en opeens draaide hij de machine ondersteboven! We vlogen echt ondersteboven. Toen we weer normaal vlogen was ik behoorlijk misselijk! Hij vroeg hoe ik het vond? Ik vertelde dat ik het niet helemaal gesnapt had. Toen deed hij het nog een keer en vertelde daarbij precies wat hij deed. Toen we weer normaal vlogen snapte ik het wel maar ik was ook heel, heel misselijk. De terugvlucht verliep normaal en toen ik uitstapte bedankte ik hem welgemeend voor het leuke uitstapje. Mijn maag was wel twee dagen van streek maar dat was die ervaring wel waard.
Om af te zwaaien moest ik naar Bergen op Zoom. We werden allemaal ingekwartierd in een oude kazerne. Ik herinner me eigenlijk alleen de jukebox in de kantine met daarin de single van Chris Barber, Ice Cream, een bruin cafe in de stad waar we Edith Piaf draaiden met Non, je ne regrette rien en het feit dat ik geen bewijs van goed gedrag kreeg bij het afzwaaien. Waarom heb ik nooit begrepen!!
Timmeren aan de toekomst!
Net voordat ik uit dienst kwam was er een feest bij een kennis, Silvio Bresa.
Hij had een timmerbedrijf in Treebeek. Toen hij vroeg wat ik zou gaan doen na mijn diensttijd en ik zei dat ik het niet precies wist, bood hij me aan om als timmerman bij hem te komen werken.
Dat was even anders dan mijn werk bij de MUWI. We moesten tegen de plafonds in de kolonie huizen van de mijnwerkers, die door mijn verzakking gescheurd waren, zachtboard aanbrengen. Dat betekende eerst opmeten, dan de latten en platen zachtboard bestellen, die na aankomst op maat snijden en ze op een aanhanger naar het bepaalde huis brengen. Op de aanhangwagen gingen dan ook de steiger bokjes, de steigerplanken en pakken spijkers mee. In het huis werd het lage steiger opgezet in de woon- of slaapkamer en begonnen we met een raamwerk van pannenlatten tegen het plafond aan te brengen. We gebruikten daar lange spijkers voor. Dat betekende dus dat je constant boven je hoofd werkte. Dat was best vermoeiend maar daar merkte je toen maar weinig van. Als het raamwerk klaar was werden de grote platen zachtboard door het raam of via de gang en de trap naar de kamer gesjouwd. Met speciale schaven waren er aan de onderzijde en boven zijde strippen afgeschaafd. Zodoende konden ze over elkaar worden aangebracht. De aan de onderkant weg geschaafde stroken waren breder dan die aan de bovenzijde. Er bleef dus een opening waar de platen over elkaar schoven. Rondom moesten de platen dan worden afgespijkerd. Dan nog rondom een plint en de job was geklaard.
Al vrij snel had ik de leiding over ons groepje. Ik ging dan opmeten, bestelde, gaf de maten aan en vervoerde de ploeg naar de klus. Ondertussen stortte baas Silvio in en werd door de huisarts 6 weken op vakantie gestuurd naar een dorpje in de Eiffel. Hij vroeg mij om hem te vervangen!
Wat kwam er toen opeens allemaal op me af!! De timmerwerkplaats maakte bar interieurs alsook winkel inventarissen, kozijnen en deuren. Die moesten geplaatst worden, rekeningen gestuurd, geld geïnd en rekeningen betaald. Dat laatste was echt een probleem want men betaalde slecht in die branche. Maar daar had ik noch kennis van noch ervaring mee. Als een rekening 30 dagen oud was belde ik gewoon en vroeg om betaling. Dat werkte! Er kwam leuk wat geld binnen en ik kon de druk op de ketel door de betalingen aan leveranciers wat verminderen.
Ondertussen leerde ik met de verschillende hout bewerkingmachines omgaan. De oudere vaklui zoals Grotecleas, maar ook jonge collega's zoals Jan Smit en Harrie Borsboom en Toon waren goede leraren! Alles ging gewoon door en draaide alsof de baas er gewoon was.
Toen Silvio thuis kwam was hij weer behoorlijk opgeknapt. Ik dacht eigenlijk dat ik na deze periode wel loonopslag verdiende maar dat vond hij niet.
Ik had ondertussen van mijn zwager Beppie mijn eerste auto gekocht. Een Fiat 1400 B-Two Tone.
Een mooie auto waar ik natuurlijk beretrots op was. Maar die auto bood ook de mogelijkheid om in Duitsland te gaan werken en daar behoorlijk meer te verdienen dan in Limburg,
Toen Silvio bij een tweede verzoek om loonsverhoging weer nee zei besloot ik dat dan ook te gaan doen!.
Mijn eerste Arbeitstelle was het slachthuis bij Aachen. Het werd uitgebreid en de gebroeders Storms uit Hoensbroek hadden het timmerwerk aangenomen. Iets vroeger opstaan, iets later thuis maar veel meer in het loonzakje. In Duitsland werkt men niet met planken maar met schotten om bekisting te maken. Het was even anders maar het wende heel snel!
Mijn cursus "Hoe word ik Vertegenwoordiger" in de praktijk brengen!
Toen mijn auto een dag naar de garage moest en wij toch naar Heerlen wilden, wandelden we naar het busstation op de Bok bij Dancing National. Daar kwam een klein groen Austin Seven bestelwagentje aangereden dat het trottoir op reed en voor een deur stopte. Uit dat kleine autootje stapte een lange man en dat zag komisch uit. Het bleek Nol Hendriks te zijn. We kwamen in gesprek en hij vertelde dat hij dames nylons verkocht aan kruideniers. Die mochten door een nieuwe wet nu behalve kruideniers waren ook kousen e.d. verkopen.
Ik vertelde Nol dat ik een verkoopcursus gevolg had en best wel iets zag in een baan als verkoper van dames nylons! Hij maakte het mij gemakkelijk. Ik zou morgens inladen, op pad gaan en avonds weer uitladen. Hetgeen verkocht was moest ik dan afrekenen en daar kreeg ik dan 10% provisie van.
Met mijn inkomen als drummer in ons dansorkest, dat minstens twee, maar vaak ook 3 of 4 avonden per week speelde, liepen we niet het risico in de financiële problemen te komen. Ik zei ja en de week daarop begon ik bij Nol Hendriks. Ik werd vertegenwoordiger.
Nol demonstreerde mij hoe hij verkocht bij enkele kruideniers in Sittard aan de noord kant van de rijksweg. Na drie bezoeken stelde hij dat ik het nu maar in de praktijk moest gaan brengen aan de andere kant van de Rijksweg. Mijn eerste klant was mevrouw Schmeitz op de Tuddernweg in Sittard. Ik verkocht haar een Nur Die verkoopstandaard van 657 gulden!!!Bij mijn eerste verkoop al meer provisie dan mijn weekloon bij Silvio Bresa! Ik was verkocht, dit was het!
Helaas kon ik de standaard nooit uitleveren omdat Nur Die niet meer aan Nol leverde.
Maar ondertussen maakte ik steeds meer nieuwe klanten en verkocht ook goed bij de geworven klanten die ik elke maand weer bezocht. Het assortiment werd uitgebreid met nylon hemden, thee- en handdoeken. Mijn provisie was teruggebracht naar 9 % i.v.m. de sociale lasten voor de werkgever maar ik had een prima inkomen.
Wel ontdekte ik in die tijd dat de meeste kruideniers hardwerkende familie bedrijven waren. Man, vrouw en vaak ook de kinderen werkten van morgens vroeg tot avonds laat om de zaak draaiende te houden.
In de krant zag ik een advertentie van een bedrijf in Sittard, de firma Berku, dat een verkoper zocht voor haar verf producten en aanverwante gereedschappen aan carrosserie bedrijven en schilders in Zuid Limburg. Daarnaast verkochten ze in heel Nederland Hildebrand Autospuit Cabines. Ik kende er niets van, wist er bijna niets van, maar toch trok het me aan. Ik belde , maakte een afspraak en werd aangenomen. Ik maakte wel de afspraak dat ik voldoende begeleiding en opleiding zou krijgen om technisch goed beslagen ten ijs te komen. Dat mislukte! De beide broers, die eigenaar waren, hadden het zo druk om voldoende verkoop en winst te maken om het bedrijf te runnen dat er voor mijn opleiding geen minuut overbleef. Ik verkocht wel, reisde in een Renault 4 kris en kras door Nederland maar ik voelde dat dit niet niet goed was.
Ondertussen had Nol Hendriks contact met me opgenomen en vroeg of ik niet een paar maanden terug wilde komen om nieuwe klanten in de rayons te maken. Ik zou de klanten maar een keer bezoeken en ze dan aan de bestaande vertegenwoordiger over dragen. Mijn provisie zou niet 9 maar 25% bedragen.
Dat maakte mijn vertrek bij Berku gemakkelijk. Ik begon te pionieren, elke dag alleen maar nieuwe klanten bezoeken. Het lukte goed, ik verdiende erg goed en zou er mijn verdere leven alleen maar voordeel van hebben.
Toen die paar maanden om waren had ik nog geen nieuwe baan. Om toch iets te doen werd ik verkoper van advertenties in de Gele Gids, die later de Gouden Gids zou worden. Hij werd in 26 uitvoeringen in Nederland gratis verspreid aan alle telefoon gebruikers. Het was een beetje trikkie! Je verkocht een advertentie aan een middenstander maar probeerde hem dan er toe te brengen in zoveel mogelijk regio's te laten plaatsen. Het verdiende goed maar ik had er geen goed gevoel bij.
Toen ik bij de Opel Dealer Canton Reiss in Heerlen zat te wachten om hen ook een advertentie te verkopen zat er nog een andere verkoper. Hij vertelde dat hij als agent "doe het zelf" autowasmachines verkocht aan dealers en tankstations. Hij zocht een vertegenwoordiger en wilde 650 gulden per machine betalen. Wij gingen samen een machine bekijken en hij toonde mij hoe ze werkte.
Nieuw in Nederland en nieuw voor mij:
De Mister Top Autowasmachine!
Een week later was ik verkoper van autowasmachines en dat zou ik twaalf jaar lang blijven. Hij werkte voor de firma van den Herik uit Zwijndrecht. Toen ik een tijdje voor die agent werkte vroeg de heer van den Herik mij of ik niet rechtstreeks bij hen zou kunnen komen werken. Ik trad in dienst met als rayon Limburg en Brabant.
Bij van den Herik kon ik mijn werk als drummer en later diskjockey en vertegenwoordiger goed combineren. Ik verkocht goed maar kon toch regelen dat ik altijd op tijd was op de dagen dat we met het dansorkest moesten spelen.
Toen ik mijn drumstel verruilde voor een job als diskjockey, betekende dat wel dat ik 6 dagen per week van 7 uur avonds tot 1 uur nachts moest werken. Ik moest om half zeven avonds thuis weg rijden en kwam om kwart voor 2 nachts weer thuis. Zondags kwamen daar de teenager disco uurtjes van middags 4 tot 7 nog bij. Maar er werd ook van mij verwacht dat ik rond 9 uur weer bij de eerste klant stond om mijn autowasmachines te verkopen. Dat betekende dus dat uitslapen er op werk dagen niet bij was.
Maar als je jong bent kun je heel veel aan en daarbij was diskjockeyen voor mij nooit geen werken. Ik leerde snel beter Duits spreken, voelde aan wat het publiek wilde en wist de bier en andere dranken omzet steeds goed te houden. Ik vond het natuurlijk ook fijn om het middelpunt te zijn en de gasten "naar mijn pijpen te laten dansen",
We waren ondertussen verhuisd van ons kleine 22 gulden per maand huisje naar een hele mooie 225 gulden per maand flat in Heerlerheide. Ons eerste Leolux bankstel was onze trots en onze logeer kamer werd in 1970 de babykamer voor onze dochter Nadia. Na enkele jaren konden we het huis kopen dat naast mijn vroegere werkgever, Silvio Bresa, was gebouwd. Het hele huis werd gerenoveerd, nieuwe badkamer, nieuwe keuken en aan de hele achterzijde kwam een uitbouw van 4 meter diep met een groot raam naar de tuin toe. Voor de deur stond een Oldsmobile Cutlass Salon en een Citroen, later een nieuwe Volkswagen Golf, voor mijn vrouw. Het ging ons echt heel erg goed!
Bij van den Herik was ik ondertussen hoofdvertegenwoordiger geworden en had ook de productie "in lijn" gebracht. Er was nu een vast schema dat aangaf hoe een machine werd voorbereid, klaar gezet voor productie en in welke volgorde ze werd gebouwd. Toen kreeg ik van mijn baas het verzoek om in Duitsland een bedrijf te stichten. De broer van de baas had een marktonderzoek gedaan en tot de conclusie gekomen "dat de Duitsers op ons stonden te wachten". Ik vond het weer een nieuwe uitdaging en zei ja! tegen het voorstel.
Darf ich Sie vorstellen: Herr Geschäftsführer Crijns.
In Aachen huurde ik een bureau, liet de firma inschrijven in de Handelskammer en liet al het nodige drukwerk maken. De machine moest in Duitsland gekeurd worden om de TUV goedkeuring te krijgen. Dat ging moeilijk en duurde maanden. Ik verkocht wel vrij snel een machine in een tankstation in Aken. Dat was echt toeval want bij mijn bezoeken aan de andere potentiële klanten bleek al snel dat de huurder zelfs geen haakje om een kalender op te hangen in de muur mocht schroeven zonder schriftelijk verzoek aan en de toestemming van de benzine maatschappij.
Ik moest dus ook naar de hoofdkantoren van de verschillende benzine maatschappijen. Daar bleek dat het vrij normaal was dat deze tot 30% van de prijs van de machine als commissie ontvingen. Daar had men in Zwijndrecht nooit geen rekening mee gehouden en ook de prijzen daar niet op afgestemd. Van de Herik Deutschland had dus geen toekomst en het bedrijf werd gesloten. Ik liet ondertussen wel in Nederland de autowasmachine nog ombouwen om na het wassen de auto deze ook meteen in de was te sproeien. Op de AutoVak in Amsterdam moest ik wel een leverancier van deze autowas vinden want die was bij de presentatie van deze uitgebreide machine nog niet besteld.
Der Geschäftsführer Crijns wordt in Nederland directeur.
Bij het zoeken naar die vloeibare was kwam ik in gesprek met Wolfgang Onken, de mede eigenaar van Beropur in Duitsland. Beropur produceerde een hele lijn van auto chemicaliën met als belangrijkste product hun Motorreiniger. Tijdens het gesprek bleek dat hij een nieuw bedrijf in Nederland wilde starten en zocht daarvoor een directeur. Na enige gesprekken over het hoe, waar en wanneer bood ik mij aan om dat bedrijf voor hem te gaan leiden. Ik moest een sollicitatiebrief schrijven en 3 weken later werd ik in Venlo aangenomen.
Hij had daar een kantoor gehuurd en een half uur na mijn indiensttreding zat ik achter een bureau en moest sollicitanten beoordelen of ze geschikt waren als vertegenwoordiger voor het nieuwe bedrijf.
Opeens had ik twee dames op kantoor, een groot magazijn vol producten, acht vertegenwoordigers en een verkoopboek vol producten waar ik bijna niets vanaf wist.
Maar het lukte! Ik reed 60.000 km in het eerste jaar van de ene vertegenwoordiger naar de andere, bezocht met hen samen de klanten, leerde mezelf en hen demonstreren en verkopen, offertes maken, de boekhouding en debiteuren en crediteuren beheren, het magazijn goed in te richten en qua aanvoer en levering soepel te laten verlopen en... en... en...!
We verkochten ook anti-roest producten. Het plaatstaal en de bouwwijze van nieuwe auto's betekende dat veel nieuwe auto's binnen enkele jaren al flinke roestschades hadden. Om dit te voorkomen boorden de dealers en anti roest bedrijven gaten in de carrosserie en de bodemplaat en spoten de holle ruimten in met een sterk hechtend en vochtwerend product. Daardoor werd het roesten voorkomen. Het inspuiten gebeurde met airless hogedruk spuiten. We boden die pompen in bruikleen aan als de klant alleen onze producten gebruikte. Maar alles dat draait verslijt en kan kapot gaan. Er moest dus een service en reparatie afdeling komen voor deze pompen. Dus.... zelf eerst leren hoe dat allemaal werkte en dan iemand ervoor aannemen en opleiden.
Al die ervaringen waren echt nodig toen we een contract tekenden met Alfa Romeo Duitsland voor het anti- roesten van 25.000 Alfa Romeo''s per jaar. Men eiste daarbij wel dat we binnen 3 weken zouden beginnen op een auto overslag bedrijf in Gross Gerau bij Frankfurt. Dat werd dus improviseren. Ik huurde een feesttent bij De Boer in Alkmaar, Noord Holland, liet van Leeuwen de hefbruggen en Phalco de compressor en de airless pompen leveren.
Ik plaatste een advertentie in een krant en wachtte in een café op de sollicitanten. Ik had 15 mensen nodig! De opkomst was groot en het lukte om voldoende mensen te vinden.
Ik had vijf hefbruggen in mijn werkplaats {de feesttent}. Voor de behandeling van de onderkant werd de auto met de hefbrug omhoog gebracht. De underbody spuiter moest dan de binnen spatborden en de onderzijde van het chassis inspuiten. Volgens een schema werden er dan gaten in de plaatdelen geboord waarachter holle ruimten waren. Door die gaten werden deze holle ruimten dan in geneveld met inside coating. De auto werd dan weer omlaag gebracht en voor de hefbrug geschoven. Daar werden de deuren, de motorkap, het kofferdeksel en andere holle ruimten aan de auto met de zelfde vloeibare inside coating ingespoten. Voor het aan- en afrijden van de auto's en het behandelen had ik die 15 mensen nodig.
Voor het opleiden van de spuiters had ik een vakman uit Nederland meegenomen uit een van onze eigen antiroest stations die me zou assisteren. Hij sprak ook vloeiend Duits en was vrij dominant. Het duurde enkele dagen maar al vrij snel liep de productie zoals gepland. Ik stelde een Duitse voorman, Herr Mager, aan die heel goed met het vrij rauwe doen en denken van de spuiters om kon gaan. Zelf reed ik wekelijks de 550 km heen en terug naar Gross Gerau om de kwaliteit te controleren en de productie en eventuele problemen met Herr Mager te bespreken.
Op de zelfde wijze behandelden we later in Amsterdam de Nissan auto's voor de Zwitserse Nissan importeur die zijn auto's via Amsterdam geleverd kreeg, de Alfa Romeo's in Brussel en de Lada's in Lokeren.
Inmiddels was het moederbedrijf in Duitsland failliet gegaan. Met Wolfgang Onken kwam ik overeen dat ik een Nederlands bedrijf zou starten dat Beropur Nederland onder een andere naam zou voortzetten. Ik werd directeur/eigenaar en alles draaide door. We begonnen zelf de producten te produceren en moesten later, na een tijdje vanuit Heerlerheide te hebben gewerkt, verhuizen naar Brunssum waar ruimte genoeg was om de gehele productie van alle artikelen te realiseren.
We waren inmiddels ook handreiniger fabrikant geworden. Ik had grote bedrijven als Wurth en Berner klant gemaakt en die bestelden tonnen tegelijk.
Soms realiseerde ik me wel dat ik wel heel multifunctioneel was geworden.
Ik begreep alles van de computer boekhouding.
Leerde met computers en netwerken omgaan.
Leidde en controleerde de productie van wel 20 verschillende producten.
Schreef zelf de advertenties en persberichten voor de vakbladen.
Bedacht samen met de reclameman de foto's en teksten voor advertenties, folders, etiketten en beurs stands.
Kocht producten in Amerika, Engeland en Duitsland waarbij ik ook de contacten met de leveranciers onderhield.
Had grotere anti roest- en auto reconditioning bedrijven in Duitsland, België, de haven van Amsterdam en nog enkele kleinere in verschillende Nederlandse steden.
Ik was de begeleider van mijn, soms wel acht, vertegenwoordigers. Ik leidde de nieuwe vertegenwoordigers op in zowel verkoop- als demonstratie technieken. In de vele telefoon gesprekken avonds, volgde ik de gang van zaken in hun rayon. Eens per 6 weken reisde ik met iedere vertegenwoordiger een dag mee naar zijn klanten.
Ik gaf lezingen bij importeurs voor hun dealers omtrent het waarde verhogend effect van het reconditioneren van ingeruilde auto's. Gaf een spreekbeurt in het volle Spant in Bussum waar alle kopstukken van de autohandel aanwezig waren. Maar vooral het motiverende verhaal bij de twee maandelijkse vertegenwoordigers meeting, was steeds weer een echte uitdaging.
Wolfgang was onregelmatig in het bedrijf. Hij reisde veel over de hele wereld, was duiker en onderwaterfilmer amateur geworden. Maar we hielden via mail en telefoon contact. We waren ook twee totaal verschillende types. Hij was vaak super negatief en ik meestal super positief. Dat leidde ook tot onze breuk.
Ik heb het altijd als een grote plus gevoeld dat ik met plezier naar mijn bedrijf ging! Toen Wolfgang meer en meer in het bedrijf meewerkte botste onze karakters. Ik betrapte me er op dat ik het eigenlijk niet meer leuk vond om morgens naar de zaak te rijden.Op een bepaald moment besloot ik alleen verder te gaan. Ik verbrak onze relatie en startte in mijn garage een nieuw bedrijf.
SYSTEM, Het bewijs dat het beter kan!
Ik had op dat moment een heel goede relatie met de technisch manager van de Saab importeur in Nederland. Hij vroeg mij om alle Saabs in Oosterhout bij de vervoerder, een antiroest behandeling te geven. Daarvoor moest ik een Romney Golfplaten hal leasen en die inrichten. Met de ervaringen in Duitsland was dat zo gepiept. Ik nam 2 werknemers aan, leidde die zelf op en startte. De aanvoer was vrij regelmatig en de 2 mannen konden het werk goed aan. Het was wel direct een winstgevende onderneming!
Om in mijn nieuwe bedrijf met de verkoop te starten had ik in Engeland een nieuw product ontdekt. In die tijd werden de bumpers en andere kunststofdelen van de auto's naar verloop van tijd mat. Omdat er vele soorten materialen gebruikt waren om die delen te maken moesten ze allemaal voor het spuiten met een andere primer worden behandeld voordat de nieuwe verf met de juiste kleur kon worden aangebracht. Dit nieuwe product, Plastock, kon voor alle kunststoffen als primer worden gebruikt. Ook leverden wij voor bijna alle auto's de originele kleur in handige verpakkingen waaraan een spons was aangebracht als "kwast". We waren het enige bedrijf dat deze oplossing aanbood! De vertegenwoordigers had ik snel geleerd hoe ze snel en overtuigend konden demonstreren. De omzet steeg elke maand!
Onze schoondochter Vivian was de eerste alleskunner-kenner in ons bureau. Ze beantwoordde de telefoon, schreef orders, maakte en stuurde rekeningen, regelde het vervoer, hield de voorraad bij, typte prijslijsten en direct mails, schreef brieven, hield de planning van de vertegenwoordigers bij een leerde tussen door ook nog blind typen!
Mijn vrouw deed bijna alles met Vivian samen maar regelde ook de financiën, ontwierp samen met het reclame bureau de advertenties en folders en verder alles dat er in een bedrijf te doen en regelen valt. Daarbij maakte ze vaak samen met Vivian de bestellingen klaar.
Ondertussen werden er andere gebruikelijke producten in ons programma opgenomen. Shampoo, polishes, glasreiniger en stap voor stap alles dat de garage houder en autopoets station nodig heeft. Onze garage puilde door die uitbreiding wel uit en we moesten een andere ruimte gaan zoeken.
Onder tussen hadden we zoveel geld op onze rekening dat de RABO bank informeerde of we daar niet iets mee moesten doen! Op dat moment werden er in het nieuwe industrie terrei, kort bij ons huis, kavels bouwgrond aangeboden. We gingen informeren en niet lang daarna kochten we bouwgrond. Mieke had het goede idee meteen een dubbele kavel te kopen. Later zou dat goed van pas komen. We planden de bouw, zochten een hallen bouw bedrijf en kort daarna begon de bouw. Ik regelde met een kennis dat hij de bouw zou bewaken en controleren zodat ik zelf niet te veel tijd daaraan moest besteden. Alles verliep prima en binnen de gestelde periode was de hal klaar! Ik maakte een mooie film van de bouw die ik nog wel eens bekijk en dan weer trots ben op het feit dat we dat zo snel en zo goed voor elkaar hadden.
Wat een heerlijk gevoel! Mijn overgang van Blue Yel naar mijn eigen bedrijf was gelukt. Ik had een prima team op kantoor en in het magazijn. De buitendienst was ondertussen, via een samen met mijn vriend Joop, bedacht computer begeleid systeem, steeds beter bezig en we waren nu prima gehuisvest.
Omdat het poetsen van auto's bij de dealers, maar ook bij de auto poetsstations, een ongeregeld zootje was bedacht ik de het beslist omzet verhogend zou zijn als ik daar een systeem voor bedacht. Na wat gepuzzel zou het System, 1.2.3 Perfect worden.Elke handeling bij het poetsen werd onder de loupe genomen. De juiste volgorde van de handelingen werd bepaald. De producten werden aangepast aan de behandelingen. Elke handeling moest zo snel mogelijk, met zo weinig mogelijk inspanning en zo weinig mogelijk product worden uit gevoerd. Voor elke handeling werd het juiste gereedschap en/of het juiste hulpmiddel gezocht. Hogedrukreinigers, stofzuigers, polijstmachines, polijstpads, nevelsprayers, alles werd getest en in de praktijk beproefd.
Om de voorraad en het verbruik te bewaken werden de benodigde producten en alle gereedschappen in een metalen kast op geborgen. De voorraad was voldoende voor een maand. De vertegenwoordiger kwam elke maand en vulde dan de verbruikte producten weer aan. Als de dealer een overeenkomst met ons sloot hoefde hij alleen maar de kast en de gereedschappen te betalen. De producten plaatsten we in consignatie. Bij de aflevering gaf de vertegenwoordiger de auto poetser een dag opleiding om met System 1.2.3 Perfect elke auto perfect verkoop klaar te maken.
Het werd een ongekend succes! We plaatsen enkele honderden kasten in de jaren die volgden. Steeds meer autopoets bedrijven werkten ook met het systeem en System werd een van de grote leveranciers in Nederland.
Ik betrok de meeste producten van Concept Chemicals uit Manchester. David Stockfish, de directeur-eigenaar werd een zakenvriend en we hadden vaak leuke "meetings". Totdat hij op een bepaald moment eiste dat we zijn producten in zijn verpakking met zijn merk erop zouden verkopen. Dat wilde ik dus niet en we verbraken de relatie. Op dat moment werd A.C.C Chemicals mijn nieuwe leverancier. Ik kende dat bedrijf uit mijn Blue Yel tijd. Zij leverden vrij snel al de producten die Concept mij tot dan leverde. De klanten hebben nauwelijks iets van de switch gemerkt!
That is it! A monkey on a stick!!
Toen het allemaal klaar was en op rolletjes liep werd ik een beetje onrustig. Ik wilde weer iets anders, iets nieuws. En dat kwam "toevallig" op mijn weg! Op een beurs in Amsterdam ontdekte ik een nieuw apparaat om plaatsen te reinigen die met de tot nu toe bekende apparaten niet te reinigen waren. De bedenker, fabrikant en verkoper van het apparaat, John Carpenter, noemde zijn Rotabrush een "monkey on a stick".
De Rotabrush was een aandrijfunit die d.m.v een staalkabel een borstelhouder aandreef. Er konden ronde borstels met allerlei soorten "haren" worden bevestigd. Van zachte harige borstels tot schurende carborundum borstels. In het midden van de borstel kon water worden toegevoerd om het schuureffect of de reiniging te ondersteunen of te verbeteren. De aandrijflans kon worden verlengd waardoor tot 4 meter hoog kon worden gewerkt. Men kon de aandrijf unit als rugzak dragen en was daardoor zeer flexibel wat betreft de inzet in vele mogelijke situaties.
Ik was meteen enthousiast. Ik zag de mogelijkheden al voor me en binnen enkele weken was alles geregeld en was System de importeur. Ik besloot de Rotabrush geheel voor mezelf te houden en de buitendienst er niet in te kennen. Ik oefende om goed te kunnen demonstreren, leerde alles over de techniek van de Rotabrush, ontwierp zelf een paar advertenties compleet met foto"s voor de in die branche verschijnende bladen en begon bedrijven te bellen.
Met de Rotabrush en kannen reinigingsmiddel in mijn auto reisde ik door heel Nederland. Een brouwerij in Schinnen, de metro van de gemeente Rotterdam, allerlei soorten bedrijven waar ik met de Rotabrush een oplossing kon aanbieden voor hun reinigingsprobleem. Ik verkocht gemiddeld een Rotabrush per week en dat was voor mij en voor de fabrikant een mooi resultaat. Die had nog een tweede machine ontworpen die ook weer een oplossing bood voor problemen waar anderen niets voor konden bieden. De Scrubtub! Een vierkante machine met twee verticale borstels die tegenovergesteld rond draaiden. Kookpannen, emmers, containers, alles kon er mee worden gereinigd door ze op de kop tussen de twee borstels te drukken. De Valk hotels, een eierverwerkings bedrijf en nog vele andere klanten waren nu mijn target.
Ondertussen merkte ik wel dat je maar een heer kunt dienen. Ik verdiende extra door die machines te verkopen maar dat werd gedeeltelijk opgeslokt doordat de verkoop door mijn vertegenwoordigers iets minder werd. Ik heb toen besloten ermee te stoppen. De grote collega Electrolux had ons al benaderd en toen ik ze belde of ze interesse hadden de import over te nemen stemden ze meteen in. Ze kochten de voorraad inclusief alle reserve onderdelen, namen de klanten over en ik was weer helemaal vrij voor mijn buitendienst.
Ik had op een verjaardagsfeest wel eens te kennen gegeven dat ik de firma zou verkopen als er een serieus iemand interesse zou tonen. Enige tijd later informeerde een klant die een System Autopoetsstation had en die met een nicht van mijn vrouw getrouwd was, of dat serieus was. Ik zei Ja!! De volgende dag zat hij in mijn bureau en begonnen we serieus met elkaar te praten over overname. Dat praten werd weken, zelfs maanden met plannen, rekenen, met banken praten en de toekomst plannen. Uiteindelijk kwam alles, zoals door mij gepland en door hem geaccepteerd, voor elkaar.
Daar stond ik! Bijna 61 en werkeloos! Wel een bedrag van 7 cijfers voor de komma op mijn bankrekening maar geen baan meer, geen baas meer, geen klanten meer, geen leveranciers meer en ook geen zorgen of problemen meer! Maar ook zonder het fijne gevoel dat een goede omzet, een fijn contact met een klant of en dagje met een vertegenwoordiger mij gaf. Maar zou daar ook niet een oplossing voor te vinden zijn?
Agent voor A.C.C. Heel Europa werd mijn nieuwe rayon!
Mijn leverancier, A.C.C had in verschillende Europese landen klanten. Nadat ik het bedrijf had verkocht vroegen ze mij of ik niet hun agent wilde worden en deze klanten bedienen. Dat was de oplossing en dat kwam me heel goed uit!! Ik had weer contacten, kon mooi door Europa reizen en ik zou een leuk inkomen verdienen als pre-pensioen. Klanten in Duitsland, Frankrijk, Italië, Denemarken, Zweden en natuurlijk System in Landgraaf. Ik bezocht de bestaande klanten, maakte nieuwe klanten in o.a Denemarken en Frankrijk, bezocht regelmatig de fabriek in Engeland en voelde me weer helemaal happy. Een van mijn klanten, de Firma Scholl uit Duitsland, die heel bijzondere polijstpasta's maakte, vroeg mij om zijn product ook aan onze A.C.C klanten te verkopen. A.C.C had zulke producten niet en ging er mee akkoord. Meer omzet, meer commissie en een goed product om nieuwe klanten te maken. Het waren ook fijne producten om te demonstreren omdat er een hele fijne, absoluut krasvrije glans ontstond tijdens de bewerking met de Scholl Polijstpasta! Beter dan de concurrentie! Dus kassa!!
Een bijzonder leuke ervaring deed ik op toen ik 73 was en een kennis mij vroeg om in Marokko een bedrijf voor hem te starten. Alles moest bij 0 beginnen. Het pand , de machines, gereedschappen, personeel, dat personeel opleiden en klanten voor het bedrijf gaan maken. Drie maanden in Rabat in een appartement gewoond, de mensen, de stad, de Marokkanen als werknemer in Marokko en in de weekenden de koningssteden leren kennen. Na drie maanden kon ik mijn opdrachtgever een prima functionerend bedrijf overdragen! Alle ervaringen uit mijn leven heb ik daar kunnen gebruiken!
Ik ben dat tot op de dag van mijn 74ste verjaardag blijven doen. Ik was nog wel fit genoeg om door te gaan maar de agenturen brachten toch werk en verplichtingen met zich mee. Ik ben begonnen met werken toen ik 14 werd en nu, na 60 jaar werken,was het een leuk moment om mezelf te "pensioneren"! Dat schreef ik ook aan al mijn klanten en aan A.C.C.en Scholl. Ik kreeg veel leuke reacties en daarmede was die periode definitief voorbij.
Achter de geraniums gaan zitten, of....?
Ondertussen was ik weer gescheiden, had een nieuwe relatie en was verhuisd van de grote bungalow in het bos naar een huis in de Voortstraat in Landgraaf. Ik ging naar de fitness, begon meer routes te fietsen in Europa zoals de Drau en de Weser route en kreeg nog een nieuwe hobby, onze eerste camper, de Karmann Cheetah.
Het reizen met de Cheetah en later de Dethleff Globetrotter, beschrijf ik in een apart verhaal.
Wij leven nu 6 maanden per jaar in Denia, Spanje. We zijn daar heel actief met fitness, fietsen, wandelen, gymnastiek en jeu de boules. Als lid van de Euro Club hebben we veel sociale contacten. Dat betekent visite krijgen en op visite gaan. De voertaal is dan meestal Duits. Dus bij al die activiteiten en de visites wordt ons Duitse taal gebruik verbeterd.
In 2017 ben ik in Denia ook lid van een shanty mannenkoor geworden. Plusminus 40 Nederlandse bejaarde mannen die onder leiding van een goede dirigent in vele talen zeemans- oorlogs- en volksliederen zingen. Als Opperstalmeester mag ik de liedjes, in het Nederlands, Engels, Duits en Spaans, aankondigen bij het hoog geëerde publiek!
Ik gebruik mijn ervaring als drummer in een orkest en als disc-jockey in een dancing nu ook weer om elke week een internet radioprogramma te presenteren. Twee uur goldies voor oldies, vol sweet memories. Voor de luisteraars komen daar dan hun verzoekplaten nog bij. Lekker druk dus nu met het voorbereiden en presenteren van dat radio programma!
"Uw vriend en Disc Jockey Harrie" Elke donderdag van 10 tot 12 uur!
Midden juni 2020 las ik een bericht over de Voorleesexpress. Een door de bibliotheek geleide vrijwilligers organisatie. Kinderen waarbij taalachterstand wordt vastgesteld krijgen eens per week een vrijwilliger op bezoek die komt "voorlezen". Het is de bedoeling dat door voorlezen bij het kind, en vaak ook de ouders, meer interesse wordt gewekt voor de Nederlandse taal. Behalve voorlezen worden ook spelletjes gespeeld, raadsels opgelost en woordspelletjes gedaan. De woordenschat van het kind wordt zo vergroot en kan de achterstand worden weggewerkt.
Ik ging op "sollicitatiegesprek" en werd aangenomen!. Ik word voorlees opa! Op 8 juli om 13.00 uur is mijn vuurdoop.
Later vroeg men mij of ik ook niet Taalmaatje wilde worden. Er zijn Nederlanders, of "nieuwe" Nederlanders" die de Nederlandse taal beter willen leren gebruiken. Je werkt dan samen anderhalf uur per week aan een programma via een lesboek. Mijn eerste taalmaatjes zijn een 53 jarige Syrische. en een 41 jarige Duitser. Zo leer ik iets van Syrië en meer van Duitsland en zij beter Nederlands spreken.
In dit verhaal worden mijn echtgenotes en mijn dochter Nadia bijna niet genoemd. Maar ik bedank Angelina, Mieke en Elly van ganser harte voor de steun, het begrip, de hulp op allerlei manieren en ook voor hun geduld met de niet altijd gemakkelijke en soms onbegrijpelijk handelende Harrie die hierboven wordt beschreven! Ik hoop dat ze, en Elly nu met mij samen, heel gezond en gelukkig, oud zullen worden!! Ik weet dat mijn dochter NADIA een fijne partner, twee kinderen heeft en fantastische carrière gemaakt heeft! Ook voor hen alle goeds van de wereld!!
!
'