24 September 2022.
Een Cruise? Mijn hart steekt er een stokje voor!
Na heel lang en heel vaak ja...nee...ja....nee....hadden we toch een cruise geboekt.
Met de Rotterdam van de Holland-Amerika lijn naar Noorwegen. We hadden alles goed voor bereid en waren er helemaal klaar voor. De koffers stonden op de avond van 23 september al in de gang voor dat we naar bed gingen.
Op de grote dag waren we natuurlijk al eerder dan gebruikelijk wakker. Ik ging koud douchen, deed mijn oefeningen extra intensief en ging aan tafel zitten om te ontbijten.
Opeens voelde ik een opkomende druk op mijn borstkast. Het werd steeds erger en ik maakte me ook steeds ongeruster!
De avond daar voor had ik een reanimatie cursus gevolgd. Daar bij werd op het beeldscherm vertoond hoe en wat een hartinfarct is. Hetgeen ik voelde waren duidelijk die symptomen! Ik belde 112!
Ik kreeg een mevrouw die me een serie vragen stelde en me meteen vertelde dat de ziekenwagen al onderweg was.
Dat was schrikken! De ambulance broeders kwamen binnen, stelden ook nog enkele vragen en spoten me iets onder de tong. Nu weet ik dat dat een aderwijdermaker was. Ze begeleiden me naar de ziekenauto waar ik op de brancard werd gelegd en ze de veiligheid banden vastmaakten.
In het ziekenhuis werd ik eerst op de eerste hulp onderzocht en daarna naar de hartbewaking gebracht.
Daar besloten ze later dat ik gekatheteriseerd zou worden. Op mijn vraag wanneer had men geen antwoord.
De planning was eigenlijk helemaal vol. Als er een plek vrij kwam zou ik meteen worden geholpen.
Inmiddels was de druk gedaald, had ik smakelijk avond eten gehad en lag de iPad klaar om naar het nieuws en andere tv-programma's te kijken.
Elly was door de buren gebracht en bleef een paar uurtjes bij me. Daarna kwam de buurman haar weer halen. Een echte goede buren service die ze ook de komende dagen telkens weer zouden herhalen!
Her duurde drie dagen voordat een plekje vrij kwam en ik werd gekatheteriseerd! De specialist ging bij de pols naar binnen. Anders dan 18 jaar geleden kon ik nu niet op de beeldschermen kijken en zag dus niet wat hij zag. Toen hij klaar was vroeg ik naar het resultaat. Dat moest ik aan de mij behandelende specialist vragen zij hij. Die kwam later met 4 assistenten aan mijn bed. Zn vertelde mij op mijn vraag waarom geen stent geplaatst was dat dat volgens de bij hen geldende normen nog niet nodig was geweest. Ik zou medicamenten krijgen.
De volgende ochtend kon ik, met mijn medicamenten naar huis.
Ik hield me twee dagen rustig, nam de medicijnen en hoopte dat ik weer normaal kon wandelen, fietsen enz.
We hebben een paar standaard wandelingen om onze dagelijkse voetstappen bij elkaar te lopen. We kozen voor de wandeling die na 1 km door vals plat stijgt. We liepen in ons eigen tempo de stijging op. Na enkele minuten voelde ik de spanning op mijn borst weer komen. Daar schrok ik erg van. Ik wist dat het niet direct gevaarlijk is, maar ook dat ik dan moet stoppen en wachten tot de druk verdwenen is.
Ik besloot om in het Universiteit Ziekenhuis Maastricht toch een second opinion aan te vragen.
Ik telefoneerde met de hart afdeling en vroeg of ik een afspraak kon maken met de cardioloog. Dat lukte meteen en een week later sprak ik professor Brunner-La Rocca. Hij nam ruim de tijd om naar mijn verhaal te luisteren en concludeerde dat eerst een uitgebreide Echo zou worden gemaakt. Daarna veranderde hij de medicijnen die ik moest nemen.
Enkele dagen na de echo belde hij me en vroeg me om te testen of het toch niet met alleen de medicijnen zou verbeteren of leefbaar zou zijn. Hij zou me na enkele weken weer terug bellen.
Ondertussen stelde ik vast dat ook die medicijnen me niet de mogelijkheid boden om in mijn eigen tempo te wandelen. Al helemaal niet als het heuvel- of echt bergop ging.
Bij ons volgende telefoon contact heb ik dat nogmaals uitgelegd. Daarop beloofde de professor dat ik een oproep zou krijgen voor een dotter behandeling. Die kwam enkele weken later: Op dinsdag 7 februari werd ik om half negen op de afdeling verwacht.
Op die dag werd ik door een vriend naar het Maastrichts Universitair Ziekenhuis gebracht. Na de intake kreeg ik te horen dat ik rond 2 uur zou worden gekatheteriseerd. Het was toch kwart voor drie toen ik naar die afdeling werd gebracht. De specialist maakte kennis en vertelde dat hij verwachte dat de behandeling twee uren in beslag zou nemen. Toen ik 17 jaren geleden in Aken een stent kreeg duurde het ongeveer driekwartier. Spannend dus!
Ik kon niet op het beeldscherm kijken dat de artsen toonde wat en waar ze iets deden. Wel hoorde ik regelmatig de arts nieuwe "gereedschappen" bestellen die dan weer in de geleider naar binnen werden gewerkt. De tijd verliep maar ik had geen begrip waarom het zo lang moest duren. Om te voorkomen dat ze verkrampten maakte ik regelmatig knijp- en strek bewegingen met mijn vingers. Ook probeerde ik door heel rustig in en uit te ademen zo stil mogelijk te blijven liggen.
Soms voelde ik iets door mijn aders richting hartstreek glijden. Ook meende ik te voelen dat er "geboord" werd.
De arts kwam opeens naast me staan en vertelde me dat ze nu drie uur bezig waren maar niets hadden kunnen doen om de doorstroming te verbeteren. Er was nog een ader die al lange tijd niet meer doorstroomd werd. Als hij daar een stent in perste zou dat de bloedstroom kunnen verbeteren. Maar dan zou ook het risico ontstaan dat er vaste deeltjes zouden gaan zwerven en onderweg ergens een hart-, hersen- of longinfarct zouden veroorzaken!
We besloten om dat risico niet te nemen en met de interventie te stoppen.
Omdat het inmiddels zes uur was werd besloten dat ik een nacht moest blijven. De beide plaatsen, aan de pols en in de lies, waar men een opening had moeten maken, waren wel dicht maar voor de zekerheid was het beter dat ik een nacht bleef.
De verzorging was prima! Goed avondeten, drank als nodig, hulp bij het bedienen van de tv en regelmatig de saturatie, koorts en bloeddruk meten.
De volgende dag liep ik elk uur een lange gang op en af zonder problemen. Alles bleef dicht dus ik mocht om 4 uur naar huis.
Mijn "Automaatje" bracht me om 4 uur voor 35 cent per kilometer naar huis.
Wat heerlijk om Elly dan bij de voordeur te omarmen en te voelen dat alles, ondanks dit proleem(tje) goed zit!
We gaan verder met genieten van alles dat we nog kunnen!
En dat is nog heel veel!
Maar........
Ondertussen had zich enkele dagen later boven mijn linker lies een halve tennisbal grote bult gevormd. De huid was enigszins gespannen. Het deed geen pijn! Wel werd de bult nog dikker en begon blauw, paars, rood en een mengsel van die kleuren te vertonen. Toen ik het 6 dagen na de behandeling aan de huisarts toonde meende zij toch dat ik daarmee terug moest naar het ziekenhuis. Zij maakte direct een afspraak en ik reed er met Elly naar toe.
Ik kreeg eerst weer een Echo. De arts kon niet duidelijk genoeg vaststellen dat er geen lekkage was en ,samen met zijn collega, werd besloten dat ik nog een scan zou krijgen. Daarvoor moest eerst getest worden of mijn nieren de contrast vloeistof van de vorige scan goed hadden afgebroken. Ook dat verliep snel. Positief, mijn nieren zijn oké!
Een uur later lag ik onder de scan en weer een half uur later was zeker dat mijn aders dicht waren en er geen bloed lekte.
We kregen nog een kop koffie en een brodmaaltijd en reden daarna met een goed gevoel naar huis. Nu gewoon 6 weken geduld totdat het kleurrijke kunstwerk dat op mijn dij ontstaat langzaam is uitgezakt!!