Alhoewel mijn ouders en vooral de moeder van mijn vader, katholiek waren en de pastoor regelmatig kwam vragen of er nog "niets" in de maak was, duurde het toch drie jaren voor mijn zus Annie werd geboren. Het duurde weer vijf jaren totdat ik er was. Daarna was het hek van de dam en kwamen er achter elkaar nog vier zusjes en vier broertjes.

1. Annie, Johanna Anna                  geboren op 27 December 1933
2. Harrie, Leo Hendrik                     geboren op 26 Januari 1939
3. Emmie, Johanna                           geboren  10 September 1940
4. Mieke, Maria Josephina               geboren op 14 Mei 1942
5. Theo, Theo Karel                           geboren op 18 Mei 1944   
6. Wiel, Willem Ludovicus               geboren op 1 April 1947
7. Pauline, Philomenia Klazina        geboren op 11 April 1950
8. Sjannie, Jeanne Wilhelmina        geboren op 15 December 1951
9. Gerrie, Gerrit Antoon                     geboren op 9 Maart 1953
10. Jan, Johannes Adrianus                geboren op 22 Mei 1957                                 Onze moeder was toen 46,5 jaar oud! 

Na de oorlog, toen we weer als familie samen waren en in een oude omgebouwde danszaal woonden was dat, met 5 kinderen en later met 6, wel een beetje dringen geblazen!

Toen we verhuisden naar Nieuwstraat 8, met vier ruime slaapkamers, ging dat best! Annie en ik gingen daar uit huis. Annie trouwde en ik moest naar militaire dienst. Dus twee slaapplaatsen minder!

Behalve de keer dat de hele klas op schoolreis ging en ik niet mee kon, omdat mam dat niet kon betalen, heb ik nooit gemerkt dat iets niet ging of niet kon. We hebben het beslist nooit breed maar ook niet echt slecht gehad. De oorlog was voorbij. Iedereen moest opnieuw beginnen en voor onze familie gold het zelfde. Pap had meteen weer werk en werkte, zoals ik me herinner, vele over uren om zijn steeds maar groeiend gezin te onderhouden. Dat lukte schijnbaar, want in de Nieuwstraat hadden we zelfs een eigen auto, een Skoda!

Van 27 december 1933 tot 22 mei 1957 : liefst 10 kinderen!!

Doordat er 24 jaar leeftijdsverschil is tussen Annie als de oudste en Jan als de jongste, groeiden we niet samen op. Jan werd geboren toen Annie al de deur uit was. Ik ging in 1958 naar militaire dienst en daarmee het huis uit. Jan was toen net 1,5 jaar oud, Gerrie was 5, Jeanny 7 en Pauline 8!

We zijn een bonte mix van blonde, donkere en roodharige. Ik vind Emmie, Wiel en Jan lijken op onze vader, Annie en Jeanny op Opoe Crijns, Miek op Oma Bodde en Gerrie en Pauline op de broers van mijn moeder. Ikzelf zwerf daar een beetje tussen door als mix van van alles wat. Alhoewel ik zelf vind dat ik veel op Gerrie lijk!

We trouwden allemaal minstens een keer en er werden 20 kleinkinderen geboren. Alleen Theo kreeg een zoon, Hans.

Die zou dus het geslacht Crijns zou moeten voortzetten. Alle andere kleinkinderen zijn meisjes! Maar net Hans heeft (nog) geen kinderen! Omdat de broers van onze vader geen zoons hadden is met Hans deze Crijns tak nu gedoemd te verdwijnen. 

Theo verongelukte zeer jong op tragische wijze in een verkeersongeluk. Een vrachtwagen, die plotseling zijn weghelft opkwam, verbrijzelde hem in  zijn auto met voor hem dodelijke afloop. Hij liet zijn vrouw Finie en twee kinderen, Hans en Philo, na. Finie, die later hertrouwde stierf in 2023.

Wiel stierf in 2011 aan een hartstilstand. Na de dood van zijn vrouw Tony, heeft hij het nooit meer echt kunnen vinden. Hij heeft daar veel onder geleden en raakte een beetje de weg kwijt. Hij fietste veelbelovend als nieuweling, werd kampioen van de wielerclub in Bleijerheide en was de  favoriet van onze vader. De overwinning in het wielerspektakel Amstenrade-Ettelbruck bleef zijn houvast. Ondanks de mooie, super gemonteerde en lichte racefiets die hij nog had, heeft hij dat nooit meer kunnen evenaren. Wel bleef hij met sommige trouwe vrienden tot aan zijn dood regelmatig fietsen.

Onze broer Gerrie werd in 2020 ziek. Het ziektebeeld was onduidelijk. Periodes van zwaar ziek wisselden zich af et periodes waarin het allemaal leek nog goed te komen. De artsen wisten niet waar ze het moesten zoeken. Alhoewel hij een vreselijke hekel aan ziekenhuizen had was het toch enkele keren ziekenhuis in, ziekenhuis uit, Uiteindelijk koos hij voor het afscheid en sliep, nadat hij van zijn vrouw, dochter, kleinkinderen, zijn familie, vrienden en kennissen afscheid had genomen in op 28 juni 2022. 

We zijn nu nog met zeven. Sommige hebben meer en anderen minder contact met elkaar. Ons familieleven en de naoorlogse omstandigheden hebben helaas niet geleid tot een hechte familieband tussen alle kinderen.

Ik heb meer of minder contact met iedereen en hoop dat dat ook zo blijft!